Upravljanje Parkom prirode „Golija“ vrši JP „Srbijašume“ preko Radne jedinice Park prirode „Golija“, odnosno preko šumskih gazdinstava ŠG „Golija“ - Ivanjica, ŠG „Šumarstvo“ -  Raška i ŠG „Stolovi“ - Kraljevo.

Po lepoti i raznovrsnosti pejsaža, kao i očuvanosti izvornih, prirodnih i kulturnih vrednosti, jedna je od najprivlačnijih planina u Srbiji, zbog čega je stavljena pod zaštitu kao Park prirode „Golija“, površine 75.183 ha (2001. godine.)

Golija je najviša planina jugozapadne Srbije, pruža se u dužini od 32 km u obliku položenog latiničnog slova „s“. Najviši vrh je Jankov kamen (visine 1833 m). Jankov kamen (Pančić J., 1898), dobio je naziv po Sibanjin Janku, koji je, kada se vraćao sa Kosova Polja, na najuzvišenijem vrhu planine ostavio kamen obeležje.

Park prirode „Golija“ stavljen je pod zaštitu radi očuvanja: vrednosti šumskih ekosistema; raznovrsnosti predela i izvanredne lepote pejsaža; kulturnih dobara i njihove okoline (manastir Studenica i manastir Gradac); trajnosti i kvaliteta osnovnih prirodnih resursa (vode, zemljišta i biljnog pokrivača), biološke raznovrsnosti: retkih, endemičnih i reliktnih vrsta; geonasleđa, predstavljenog neobičnim i atraktivnim oblicima reljefa i brojnim vodenim objektima i pojavama u vidu izvora planinskih vodotoka i tresavskih jezera.

Goliju krasi prostranstvo šumskog pokrivača. Naročito su zastupljene bukove šume. Neki delovi ovih šuma imaju karakter prašume. Golija je sada naša najšumovitija planina, sa najvećim i najboljim šumskim kompleksima. Njene južne padine obrasle su prostranim livadama i pašnjacima. U smrčevim šumama očuvale su se tresave kao specifični i osetljivi ekosistemi.

Golija zajedno sa planinom Tarom predstavlja refugijum tercijalne flore u Srbiji i značajna je kao centar genetske, specijske i ekosistemske raznovrsnosti na Balkanu i u Evropi. Floristički biodiverzitet Golije gradi oko 900 taksona biljnog sveta, od toga 729 vrsta vaskularnih gljiva, 40 vrsta mahovine, 117 vrsta i varijeteta algi. Poseban značaj u flori imaju endemične i reliktne vrste, kao i vrste koje su postale ugrožene.

Među očuvanim prirodnim retkostima izdvaja se reliktna i endemična drvenasta vrsta planinskog javora (Acer heldreichii), koji je sinonim za floru Golije.

U Srbiji se najlepše i najočuvanije zajednice sa gustim populacijama planinskog javora nalaze na Goliji. Pored javora, poseban floristički značaj ima zelenika (Ilex aquiifolium), kao i endemične vrste: Alussum markgrafii, Alussum jancheni, Pancicia serbica, Viola elegantula iVerbascum adamovicin. Vrste Pančićeva bedrenica (Pancicia serbica) i Adamovićeva majčina dušica (Thumus adamovicin) imaju obeležje lokalnog endemita i vrste su od međunarodnog značaja za očuvanje biodiverziteta.

Značajni botanički lokaliteti su: Dajićko jezero, Košaninova jezera, Tresava na Belim vodama, Palež, Jankov kamen, Ljute livade, Vlaški most, Karalići, Izubra, Bojevo brdo, Devojačka voda, Odvraćenica, Biser voda-Vranji krš-Lisa-Borje.

Golija je planinski masiv velike biološke raznovrsnosti, tj. jedan od važnih evropskih centara ornitološke specijske i genetičke raznovrsnosti.

Na Goliji je do sada zabeleženo 45 vrsta ptica koje spadaju u grupu prirodnih retkosti i registrovano je oko 90 vrsta kandidata za Crvenu knjigu ptica Srbije.

Posebna kulturno-istorijska vrednost Golije je manastir Studenica, osnovan krajem XII veka, kao glavna zadužbina rodonačelnika dinastije Nemanjića, Stefana Nemanje, da bi vremenom postao najznačajniji duhovni centar nove srpske srednjovekovne države i ima najveći uticaj na društveni i kulturni razvoj zemlje. Često je razaran i nanovo obnavljan. U XII i XIII veku u kompleksu manastira se nalazilo 13 crkava sa pratećim objektima, od kojih su do danas ostale očuvane dve: Bogorodična crkva i crkva Sv. Joakima i Ane. Manastir Studenica, nesporno, jedna je od najvrednijih građevina u stvaralaštvu srpskog naroda i jedno od najznačajnijih središta srednjovekovnih zbivanja, duže od 20 godina svojim vrednostima prelazi granice naše države i nalazi se na UNESCO Listi svetske vredne kulturne i prirodne baštine (od 1986. godine)..

Manastir Gradac, podignut 1268. godine, zadužbina je kraljice Jelene Anžujske, princeze francuskog porekla i žene kralja Uroša. Činjenica što je ova obrazovana žena provela životni vek na srpskom dvoru imala je širokog uticaja na obrazovanje i kulturu. Pri manastiru je osnovala prvu devojačku školu u kojoj su se obrazovale srpske plemkinje. Predanja i zapisi govore o tome da je kralj Uroš I naložio sadnju jorgovana duž obale Ibra, da bi se ulepšao predeo u čast kraljice Jelene. Time se i danas objašnjava prisustvo jorgovana u klisuri reke Ibar.

Park prirode sa svojim prirodnim i stvorenim vrednostima zadovoljio je u potpunosti kriterijume za nominovanje Parka prirode „Golija“ za Rezervat biosfere po programu MAB-a (Program „Čovek i biosfera“) tako da je deo Parka prirode „Golija“ odlukom Komisije UNESCO-a, oktobra 2001. godine proglašen za Rezervat biosfere „Golija-Studenica“ (površine 53.804 ha).